Op mijn dieptepunt van mijn conversiestoornis had ik gemiddeld 20-30 PNEA’s per dag. Ik werd ‘s ochtends door mijn man op de bank neergezet met voldoende eten en drinken voor de gehele dag. Daarnaast lagen er boeken, tijdschriften, de afstandsbediening van de televisie en mijn telefoon binnen handbereik. Vervolgens ging manlief naar zijn werk en mijn kinderen gingen naar school. Uit school gingen ze dan gelijk door naar de gastouder, want ja, mama was wel thuis, maar ze viel steeds flauw. Dus dat ging niet.
Onze lieve gepensioneerde buren kwamen af en toe even kijken en vragen of ze nog iets voor me konden doen. Maar net als veel andere CS-kanjers had ik ergens in mijn jonge kinderjaren de overtuiging voor mezelf gecreëerd: “Ik heb niemand nodig, ik doe het wel alleen”.
Je snapt het vast wel, hulp vragen (én aannemen!), was niet mijn sterkste kant. Die les heb ik tijdens mijn herstelproces overigens wel héél goed geleerd. Op een gegeven moment kon ik ook niet anders. Ik ‘moest’ wel hulp aanvaarden. Ik kon nog maar zo weinig.
Overdag dronk ik zo min mogelijk, want ik wist nooit van tevoren of ik daadwerkelijk het toilet kon halen als ik moest plassen. De ene keer kon ik prima lopen, maar er waren ook momenten dat ik mezelf naar het toilet toe moest slepen, om me vervolgens aan de WC pot omhoog te trekken om te kunnen plassen.
Wat ik trouwens nooit zal vergeten is het moment dat ik moest plassen en me amper kon bewegen. Ik lag op de bank en na veel gespartel (ik leek wel een vis op het droge), lukte het me toch om mezelf van de bank te werpen. En toen plaste ik in mijn broek. Dat ik daarna een tijd op de grond in mijn eigen urine lag, dat was tot daar aan toe, maar ik was zó ontzettend blij dat ik de bank niet vies had gemaakt…
Want ja, hoe mijn huis er uit zag was natuurlijk veel belangrijker dan hoe ik er zelf aan toe was. Alles voor de uiterlijke schijn. Zodat anderen maar niet konden zien hoe slecht het écht met mij ging.
Als je destijds tegen mijn kinderen zei dat mama ziek was, dan werden ze boos. Want mama was helemaal niet ziek. Mama viel alleen maar vaak ‘flauw’ (PNEA’s). Dat was niet leuk, maar ziek? Nee, dat was ik niet.
Toch heb ik ook in die tijd altijd een heel sterk gevoel gehad dat dit niet de rest van mijn leven zo door zou gaan. Ik was hier toch zeker niet op aarde om de hele dag op de bank te liggen, me nutteloos te voelen, alle klachten over me heen te laten komen en tussendoor een beetje afleiding te zoeken. Nee, ik heb altijd geweten dat ik blijvend zou herstellen. Alleen had ik toen nog geen flauw idee hoe.
Inmiddels ben ik sinds 2018 volledig hersteld. En dat na 22 jaar conversiestoornis. Het is dus écht mogelijk om van deze complexe stoornis (CS) te herstellen!
Inmiddels begeleid ik al een aantal jaar met succes andere CS kanjers bij hun herstelproces én heb ik een team om mij heen dat mij hierbij helpt.
Benieuwd wat wij voor jou kunnen betekenen? Download bijvoorbeeld ons gratis stappenplan. Krijg inzicht in je CS met behulp van de mini training. Of kijk of ons jaartraject iets voor jou is. J
e mag uiteraard ook altijd contact met ons opnemen door een e-mail te sturen. We staan graag voor je klaar!