Onlangs was ik begonnen met het schrijven van een blog over grenzen stellen, maar als snel merkte ik dat ik blokkeerde in het schrijven. Dus net zoals ik dat ook altijd de deelnemers van mijn trajecten adviseer bij confronterende lessen, legde ik het even weg en pakte ik het later weer op. Maar wat ik ook probeerde iedere keer blokkeerde ik weer opnieuw. Inmiddels weet ik dat het geen enkele zin heeft om mijzelf er dan doorheen te gaan “pushen”. De enige juiste optie was in mijn geval om het dan maar te accepteren.
Het thema emoties heeft bij veel CS-kanjers in ons groepstraject een hoop teweeggebracht. Maar ook zelf mocht ik er een niveau dieper doorheen en dat had alles te maken met een crisis in mijn gezin. Als jij mij al wat langer volgt, dan weet je vast wel dat (ondanks dat ik ben hersteld van conversiestoornis, en ik op een voor mijzelf helpende manier kan omgaan met mijn emoties), het voor mij nog een uitdaging is om met de emotie verdriet om te gaan. En geloof mij, daar ben ik de afgelopen maand behoorlijk mee geconfronteerd. Aan de ene kant is dat niet fijn, maar aan de andere kant is het voor mij ook een bevestiging dat ik weer een stap verder ben in mijn persoonlijke ontwikkeling en dat er daardoor ruimte is ontstaan om er weer een niveau dieper doorheen te gaan.
Door de groei die ik de afgelopen tijd heb doorgemaakt (als er iets bijdraagt aan je persoonlijke ontwikkelingsproces dan is het wel het ondernemerschap) zijn ook mijn persoonlijke grenzen veranderd. Wat mijzelf betreft heb ik niets te verbergen en durf ik mij ook steeds kwetsbaarder op te stellen. Ik heb er totaal geen moeite mee om mijn verhaal te delen als ik denk dat ik daarmee CS-kanjers* kan helpen. Maar als het mijn gezin betreft vind ik dat ik ook hun privacy heb te respecteren. Dat houdt dan ook in dat ik niet alles zomaar kan delen wat er op dat moment in mijn leven speelt en tja dat botst wel eens met mijn gevoel.
Het enige wat ik nu uit mijn privésituatie kan delen is dat de grens met mijn bonuszoon was bereikt. En zelfs zo erg dat we de verschrikkelijke keuze hebben moeten maken dat hij niet meer thuis kan wonen.
En dan komen we dus gelijk bij een ander thema wat bij conversiestoornis / FNS (functionele neurologische stoornis) heel belangrijk is: grenzen stellen. Want zelfs als je denkt dat je je grenzen helder hebt, kun je altijd in situaties komen waardoor je ze toch weer gaat verleggen. Eén van de redenen dat we vaak onze grenzen verleggen is uit liefde voor de ander.
Je kent dat vast wel, dat je eigenlijk wel voelt dat je aan een bepaalde grens zit of er zelfs al overheen bent en dan vraagt iemand van wie je veel houdt jouw hulp en dan sta je toch voor diegene klaar. Of dat je al heel vaak bent gekwetst door iemand en toch blijf je diegene steeds weer opnieuw een kans geven uit liefde voor die persoon.
En waar ligt dan de grens? Is die er überhaupt nog wel? Ook deze vraag werd mij twee maanden geleden door een hulpverlener gesteld. En dan kom je tot het besef dat je je grenzen steeds verder aan het verleggen bent. En als je er dan nog dieper op in gaat, komt ook het besef dat er eigenlijk helemaal niemand belang bij heeft. Het gaat namelijk uiteindelijk niet alleen ten koste van jezelf, maar ook is het niet helpend voor de ander. Want als jij je eigen grenzen niet eens respecteert of je eigen grenzen niet kunt stellen, hoe kun je dan verwachten dat een ander dat wel doet? En vaak zie je dan ook dat de ander steeds vaker en extremer jouw grenzen gaat opzoeken en daar keihard overheen walst. Ai…en daar komen we op een pijnlijk punt.
Roepen we dat dan over onszelf af?
Indirect zou je kunnen zeggen ‘ja dat roep je over jezelf af’. Maar als je nooit hebt geleerd wat persoonlijke grenzen zijn en je dus ook amper bewust bent van je eigen grenzen, of hoe je jouw grenzen moet stellen, kun je jezelf dat dan kwalijk nemen? Nee, natuurlijk niet. Het is een leerproces. Als jij nog nooit één woord Italiaans hebt geleerd, kun je toch ook niet verwachten dat je een Italiaans boek kunt lezen.
En misschien heb je wel een beetje les gehad in grenzen stellen. Ergens een stukje in de opvoeding meegekregen en wat op school geleerd. Of ben je wijzer geworden door eigen (vaak niet zulke prettige) ervaringen. Maar ook dan mag je niet verwachten dat je volledig inzicht hebt in jouw eigen grenzen.
Dat inzicht creëer je pas als je alle 4 de fases van jouw persoonlijke grenzen hebt doorlopen:
Wat zijn eigenlijk mijn persoonlijke grenzen? Deze grenzen zijn dus ook per persoon verschillend.
Accepteer ik mijn eigen persoonlijke grenzen of zijn ze in strijd met normen en waarden uit mijn opvoeding (bijvoorbeeld: altijd voor iedereen klaar moeten staan)?
Kan ik ook mijn grenzen herkennen aan mijn gevoel, lichamelijke sensaties en gedachten? Ben ik mij bewust van de fase voorafgaand dat ik mijn grens heb bereikt, wanneer ik mijn grens heb bereikt en ook wanneer ik eroverheen ben gegaan? Dit zijn 3 verschillende fases.
Kan ik naar anderen toe duidelijk mijn grenzen aangeven? Ben ik in staat om mijn grenzen te stellen?
Ben ik mij ervan bewust wanneer ik geneigd ben mijn grenzen te verleggen? Onderneem ik actie als anderen mijn grenzen niet respecteren?
Pas als je deze fases voor jezelf hebt doorlopen en ook kan blijven toepassen, dan kun je voor jezelf op een helpende manier met je grenzen omgaan wat ook een positief effect zal hebben op je herstelproces.
Kijk nog eens naar de bovenstaande 4 fases van grenzen en beantwoord dan de volgende vragen:
*De term CS kanjers is liefdevol bedacht door de mensen uit ons groepstraject. En CS staat voor complexe stoornis, wat conversiestoornis / FNS is, nietwaar?