Soms lijkt het wel of er niemand écht meer eerlijk durft te zijn. Mensen zijn bang om de verkeerde dingen te zeggen. Bang dat ze een ander kwetsen en bang dat ze zelf worden gekwetst. Wellicht herken jij ook wel het gevoel dat je vastzit in leugens? Dat kunnen ‘grote’ leugens zijn of leugentjes om bestwil.
Je spreekt met vriendin X af terwijl je tegen je man zegt dat je met vriendin Y afspreekt, omdat hij haar niet mag.
Je zegt tegen je schoonmoeder dat haar lasagneschotel heerlijk smaakte, terwijl dat niet zo was, maar je wilde haar niet kwetsen.
Weet in ieder geval dat de meeste mensen liegen, omdat dat een voordeel oplevert op de korte termijn. Op de langere termijn leveren leugens bijna altijd alleen maar nadelen op, maar daar staan ze op dat moment niet bij stil. Het brein heeft daar dan in het moment al een keuze in gemaakt, omdat dat op dat moment veiliger voelt. En je brein kiest altijd voor veiligheid.
Misschien vind je het vreemd dat het brein leugens als veiligheid beschouwt, maar dat komt omdat we opgroeien met leugens. Familiegeheimen, ouders die hun kinderen willen ontzien, het schoolsysteem, de politiek, de (social) media, de reguliere geneeskunde die zich baseert op wetenschappelijk onderzoek , eigenlijk is de hele maatschappij gebaseerd op leugens. En dus is het helemaal niet zo gek dat ons brein zich daar veilig bij voelt, het is namelijk vertrouwd.
Ik heb al mijn hele leven moeite gehad met liegen en voel ook gelijk wanneer iemand niet eerlijk en oprecht is (dat is weer een mooi voordeel van HSP-er / empaat zijn). Toch ben ik zelf in het verleden ook niet altijd eerlijk geweest.
Meestal waren dat leugens om bestwil voor een ander. Ik wilde anderen namelijk geen pijn doen met mijn woorden en gedrag. Maar als ik nu terugkijk op die situaties dan kan ik niet anders dan erkennen dat ik vooral niet eerlijk was tegen mezelf.
En daar is verandering in gekomen. Mede dankzij mijn eigen herstelproces van conversiestoornis en het bijkomende ontwikkelingsproces, heb ik de keuze gemaakt om altijd de confrontatie met mezelf aan te gaan. Hoe pijnlijk dat soms ook is.
Je kent vast wel uitspraken en spreekwoorden zoals, ‘eerlijk duurt het langst’ of ‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt ‘m wel’. Die spreekwoorden zijn er niet voor niets. Ze kunnen je heel veel inzicht geven.
Je kunt dus wel pijnlijke stukken willen vermijden, maar uiteindelijk komt de pijn toch. En vaak is die pijn achteraf nog intenser ook…. Eerlijk zijn naar jezelf is dan ook groei in zelfliefde en eigenwaarde. Beide zijn heel belangrijke onderdelen in ieder herstelproces.
Nu ben ik zelfs zover dat ik ook niet meer betrokken wil zijn in de leugens van een ander. Ik weiger om (on)bewust en (in)direct mee te werken aan het pijn doen van anderen mensen. Naar mijn mening leven we al te lang in leugens en wordt het tijd om dit (collectief) te doorbreken.. Een betere wereld begint bij jezelf, dus welke kleine stap kun jij hier voor jezelf vandaag nog in zetten.
Hoe eerlijk durf jij écht naar jezelf te zijn?