Het begon bij mij allemaal zo rond mijn 15e. Toen kreeg ik voor het eerst klachten. Een paar jaar later, in 2000, ben ik in het medische circuit terecht gekomen. Mijn huisarts wist inmiddels ook niet meer wat hij met mij aan moest. Vele onderzoeken later belandde ik in september 2012 in de ziektewet. Het ging echt niet meer en mijn klachten werden steeds erger en erger.
En nog steeds wist niemand wat er met mij aan de hand was. Totdat ik uiteindelijk bij de poli ‘onverklaarbare klachten’ in het VU terecht kwam. Daar viel in 2015 (dus na 15 jaar!) voor het eerst de term conversiestoornis. Dat was voor mij gelijk een bevestiging: “Zie je wel, ik stel mij niet aan”!
De therapie die ik toen kreeg, vond plaats bij een GGZ psycholoog die bekend was met conversiestoornis. Maar ik had geen klik met die man en mocht alleen op consult komen als ik met een helm op m’n hoofd in een rolstoel ging zitten. Niet heel fijn dus.
Mijn privé omstandigheden waren op dat moment overigens ook behoorlijk stressvol. Mijn partner en ik hadden een samengesteld gezin met 2 kinderen die allebei behoorlijk wat hadden meegemaakt in hun jonge leven. Daarnaast dreigde er een faillissement plaats te vinden van het bedrijf van mijn partner. Ook liepen er rechtszaken met zowel mijn ex-man als mijn ex-werkgever over achterstallige betalingen. Geen ideale omstandigheden om te kunnen herstellen van conversiestoornis…
Ik probeerde alle ballen in de lucht te houden, zoals ik gewend was te doen. Ik stond er totaal niet bij stil wat ík wilde of wat ík aan kon. Ik ging gewoon maar door totdat ik er (letterlijk) bij neerviel. Dat deed ik eigenlijk al mijn hele leven al en iedereen verwachtte ook van mij dat ik doorging.
Uiteraard ging deze situatie volledig ten koste van mijn gezondheid. Mijn lichamelijke klachten namen steeds meer toe en uiteindelijk was ik totaal afhankelijk van mijn omgeving omdat mijn lichaam zichzelf bij het minste of geringste volledig uitschakelde. Ik had gemiddeld zo’n 20 PNEA’s per dag.
Tot het moment dat mijn therapeut ook niet meer wist wat hij met me aan moest en met de behandeling wilde stoppen. Op dat moment nam ik een heel krachtig besluit. Ik was namelijk klaar met die stomme conversiestoornis!
Ik besloot te stoppen met alles wat ik op dat moment deed. Ik stopte met alle therapieën en ik trok me ook niets meer aan van alle (vaak goedbedoelde) adviezen van mijn omgeving. Ik gaf mezelf toestemming, en de tijd en ruimte, om tot op de bodem uit te zoeken hoe mijn conversiestoornis zich heeft kunnen ontwikkelen. Wat de oorzaak was. Op alle gebieden van mijn leven. En vooral ook wat het in stand hield. Ik wist gewoon dat ik zou herstellen! Ik wist alleen nog niet hoe…
Heel eerlijk gezegd was het niet altijd even gemakkelijk. Vaak genoeg was het ook heel confronterend. En toch heb ik mezelf herpakt. Elke keer weer. Doorgezet. De juiste acties genomen.
Ook heb ik veel acties ondernomen die achteraf niet de juiste bleken te zijn. Maar daar leerde ik dan wel weer enorm veel van.
Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik volledig van mijn conversiestoornis ben hersteld. Iets waar ik nog elke dag enorm dankbaar voor ben. Ik ben super blij met mijn leven en ik ben gelukkiger dan ooit! Door mijn eigen ervaring in combinatie met mijn coachopleiding kan ik ook nog eens, samen met mijn fantastische team, andere CS-kanjers* begeleiden met het herstellen van conversiestoornis en FNS (functionele neurologische stoornis). Een win/win situatie dus! Daar houd ik van!
Benieuwd wat wij voor jou kunnen betekenen? Kijk dan eens hier
*CS is de afkorting die wij graag gebruiken. Een afkorting voor complexe stoornis, wat het natuurlijk ook is. En daarnaast een term die minder beladen is dan conversiestoornis of FNS omdat die door velen helaas nog steeds geassocieerd wordt met gekheid. Maar laat je niets wijs maken, je bent NIET gek als je CS hebt! Jouw klachten zijn geen verzinsel, je ervaart deze wel degelijk.