Onlangs werd ik geconfronteerd met een trigger. En zoals meestal het geval is met triggers, zag ik deze niet aankomen. Wel kon ik er op een heel helpende manier mee omgaan. Hoe ik dat heb gedaan, wil ik graag in dit blog met je delen.
Vorige week heb ik gewaakt bij een dierbare en heb ik hem mogen begeleiden in zijn sterfproces. Dat was, naast dat het natuurlijk heel intens en verdrietig was, ook een heel mooi en dankbaar proces. Inmiddels weet ik namelijk ook dat liefde soms ook loslaten is. Maar als je dat samen kunt doen doordat er de mogelijkheid is om uitgebreid afscheid van elkaar te kunnen nemen, dan is dat echt iets om dankbaar voor te zijn.
Alweer 5 jaar geleden is er een andere dierbare van mij overleden. Dat was zijn vrouw en zij stierf, na een ernstig hartinfarct, heel onverwachts. Ook dit was heel intens en enorm verdrietig. Wat ik het ergst vond was dat we toen geen afscheid van haar konden nemen. Ik had namelijk nog zoveel willen zeggen.
In de afgelopen jaren heb ik nog wel crematies en begrafenissen bijgewoond, maar niet meer op dezelfde locatie als 5 jaar geleden.
Dus toen we in de volgauto aankwamen bij het crematorium en ik het gebouw zag, voelde ik al wat onrust in mijn lichaam. Nu ben ik ook erg gevoelig voor energie, dus een crematorium is sowieso voor mij geen fijne plek om te komen, maar er was meer. We wachtten netjes tot onze dierbare naar binnen werd gebracht en toen werden we begeleid naar de familiekamer.
Ik stapte naar binnen en ik stond als aan de grond genageld bij de aanblik van deze kamer. Het eerste wat mij opviel was de knalpaarse bank. Er was in die 5 jaar helemaal niks veranderd en ik kreeg gelijk een flashback.
Gelukkig weet ik heel goed hoe ik op een helpende manier mag omgaan met mijn triggers.
Eerst moest ik zorgen dat ik uit die flashback kwam. Dat lukt mij door ademhalingstechnieken toe te passen en energiepunten te activeren. Na een paar ademhalingen, even schudden met mijn lichaam en het kort masseren van mijn oren en kloppen op mijn borst was ik uit de flashback
De tweede stap was het te (h)erkennen. Dus ik benoemde hardop dat de kamer niets veranderd was in 5 jaar tijd, dat het mij deed herinneren aan het overlijden van mijn andere dierbare en dat ik hierin blijkbaar nog iets te verwerken had.
De laatste stap zorgde ervoor dat ik me weer veilig ging voelen. Ik ging (op een liefdevolle manier) met mijn brein in gesprek. Ik vertelde mijn brein dat deze plek veilig was, dat ik mocht schrikken en dat ik verder niet bang hoefde te zijn. Ik was veilig. Door het toepassen van deze stappen, voelde ik me al snel weer rustig én veilig.
Later die middag, volgde er nog 3 triggers. Op het moment dat wij de aula binnen liepen, want ook daar was in 5 jaar tijd helemaal niks veranderd. Het moment, vlak voordat ik mocht spreken, toen er een muziekstuk werd gespeeld en het moment van spreken zelf. Toen werd ik emotioneel op het moment dat ik mijn beide lieve dierbaren benoemde in een gedicht dat ik zelf had geschreven.
Al met al kon ik deze laatste triggers gelukkig snel verminderen door stap 2 en 3 in combinatie toe te passen. Het was voor mij voldoende om dit te (h)erkennen, hardop te benoemen en tegen mijn brein te zeggen dat ik veilig was. Het restant van de trigger (de onrust in mijn lichaam) kon ik parkeren tot na de uitvaartdienst. Toen ben ik naar buiten gegaan en heb ik even staan springen en schudden en heb ik een aantal energiepunten gemasseerd.
Omdat ik weet hoe helpende deze stappen zijn om toe te passen als je met een trigger geconfronteerd wordt, hebben wij hier een trigger-stappenplan van gemaakt. Je download dit trigger-stappenplan via deze link
Ook hebben we hier een podcastaflevering over opgenomen, je beluistert ’em via deze link