Als het leven tussendoor komt

“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans”

Ken je deze quote van John Lennon? Dit is vaak precies wat er gebeurt als je aan het herstellen bent van een functioneel neurologische stoornis (FNS). Je hebt de keuze gemaakt om je nu volledig op je herstelproces te focussen en dan ontstaat er toch weer een situatie die jouw aandacht vraagt:

• Je kind wordt ziek
• Je partner geeft aan dat het te zwaar wordt
• Je beste vriend(in)komt met een probleem
• Je ouders hebben hulp nodig

Oftewel, het leven komt tussendoor.

Negatieve en positieve dingen

En dat zijn dan nog kleine dingen. Want er kunnen natuurlijk ook heel intense situaties ontstaan die je leven behoorlijk op z’n kop kunnen zetten. Zoals een scheiding, financiële problemen, verlies van een dierbare, ontslag, je kind gaat de deur uit etc.

Dit zijn zeg maar negatieve dingen, maar ook positieve veranderingen kunnen de focus van je herstelproces af halen. Denk daarbij aan een vakantie, verhuizing, bruiloft, zwangerschap etc.

Je herstelproces on hold zetten als het leven tussendoor komt

Wat er dan vaak gebeurt, is dat iemand zijn herstelproces on hold zet. Heel begrijpelijk, maar niet helpend.

Natuurlijk is het bij ons mogelijk om je traject tijdelijk stop te zetten, maar we stoppen nooit met de begeleiding. Want die is juist hard nodig in dit soort periodes.

We kijken daarbij altijd eerst naar de situatie zelf. En dan niet alleen naar wat er niet meer mogelijk is, maar we kijken vooral naar wat er nog wél mogelijk is. Want je eigen herstelproces on hold zetten is eigenlijk geen optie.

Zet jezelf op de eerste plaats

Het is in intense situaties enorm belangrijk dat je ten alle tijde jezelf op de eerste plaats blijft zetten. Om de simpele reden dat je er niet voor een ander kunt zijn als je er niet eerst voor jezelf bent. Denk maar aan de stewardess die aan het begin van elke vlucht vertelt dat je, bij een noodgeval, eerst jouw eigen zuurstofmasker op moet zetten en pas daarna dat van je kind.

Je kunt namelijk niet voor een ander zorgen als je niet eens voor jezelf kunt zorgen…

Vroeger had ik, Corine, de overtuiging voor mezelf gecreëerd: “Ik moet altijd klaarstaan voor een ander.” Inmiddels heb ik die overtuiging geshift naar: “Eerst ik en daarna de ander net zoveel. Anderen helpen mag namelijk nooit meer ten koste gaan van mezelf.

Deze vragen helpen je verder

Ik wil je graag uitnodigen om eens te kijken naar jouw huidige situatie en jezelf vervolgens deze vraag te stellen:

“Zet ik mezelf en mijn herstelproces op de eerste plaats?”

Zo ja: Waaruit blijkt dat?

Zo niet: Waarin cijfer ik mezelf (nog) weg? Wie of wat vind ik belangrijker dan mijn eigen herstelproces? Welke excuses gebruik ik daarvoor? Waar ben ik van overtuigd en kloppen die overtuigingen wel?

Reflecteren en hulp accepteren

Tot slot kun je jezelf ook nog onderstaande vragen stellen om te reflecteren op jouw huidige situatie: 

Hoe zou het voor mij zijn als ik mijn volledige focus kan houden op mezelf en mijn proces?
Wat zou ik dan anders doen?
Hoe zou ik me dan voelen?
Wat zou er dan veranderen?
Welke kleine stap kan ik hier vandaag nog in zetten?

Neem gerust contact met ons op als je hierin vastloopt, want we staan graag voor je klaar. Je hoeft het niet alleen te doen!