Waarom ben je zo hard voor jezelf?

Wat wij bij heel veel CS-kanjers zien, is hardheid. Hardheid voert heel vaak de boventoon. En dan vooral hard naar zichzelf toe. Vooral bij degenen die verlies van spierkracht en/of verkramping hebben in hun ledematen. Net alsof ze tegenwicht willen bieden in de vorm van hardheid. Zeg maar een tegenkracht tegen de zwakte in hun ledematen. Maar is deze tegenkracht wel zo helpend?

Een voorbeeld 

Grote kans dat jij het ook wel herkent. Je wilt gewoon zelf boodschappen blijven doen. Dat je daarvoor zelf je rollator in de auto tilt, je je vasthoudt aan de bovenkant van de auto om zo schuifelend achter het stuur te kruipen, vind je gewoon ‘normaal’.

Net als dat je het ook heel normaal vindt dat je, aangekomen bij de supermarkt, met veel gedoe die rollator weer uit de auto weet te krijgen en met zweet op je bovenlip en klotsende oksels van inspanning je boodschapjes weet te halen.

Nadat je betaald hebt en de boodschappen (én die rollator ook weer) in de auto hebt weten te prakken, rijd je doodmoe naar huis.
Maar hé, je hebt het wel gedaan! Net als dat je thuis ook gewoon de boodschappen opruimt. En hoe vaak heb je de afgelopen 2 uur die verdomde rollator al niet in je handen gehad….

Gewoon normaal zijn….

Je vindt dat je gewoon boodschappen moet blijven doen. Je moet onder de mensen zijn. Je moet zelfstandig blijven. Je wilt je waardigheid niet verliezen. Je wilt, net als alle andere mensen, gewoon… normaal zijn….

Wij snappen dat! We begrijpen je helemaal! En we herkennen het ook….

Maar weet je, als je op deze manier blijft handelen, dan werkt het alleen maar averechts. Je houdt jezelf hiermee voor het lapje.

Als je wilt herstellen van conversiestoornis / FNS (functionele neurologische stoornis) dan mag je per direct stoppen met zo hard voor jezelf te zijn. Je mag stoppen met jezelf pushen. Stop met steeds over je grenzen heen te gaan. Stop met jezelf bewijzen.

Je hoeft je namelijk voor niemand te bewijzen. Niemand!

Lief zijn voor jezelf

Het enige dat je hoeft te doen, is lief zijn voor jezelf. Kijken naar wat kan en gaat. Met mildheid en compassie. En dan niet denken ‘maar het lukt toch, gewoon zelf boodschappen doen’. Ja, het lukt misschien wel, maar tegen welke prijs?

Door steeds op dit soort manieren over je grens heen te gaan, sta jij jouw herstelproces faliekant in de weg. Echt, eerlijk waar.

En nogmaals, we snappen het! Je wilt ook graag zelfstandig blijven en je waardigheid behouden, natuurlijk! Door nu (tijdelijk!!) een stapje terug te doen in zelfstandigheid, zorg je ervoor dat je straks voor de rest van je leven jouw zelfstandigheid weer helemaal terug hebt. Blijvend.

De investering die je daarvoor nu mag doen, is lief zijn voor jezelf. Op tijd je grenzen aangeven. Stoppen met pushen.
Want zeg nou zelf, dat ben je toch waard?!