Rouwen om de ouders die je nooit hebt gehad. Is dat niet een beetje gek om te doen? Ik weet nog goed dat ik hier voor het eerst mee in aanraking kwam. Mijn brein vond daar van alles van! Want hoezo, ouders die ik nooit heb gehad? Ik ben tenslotte geboren en dan heb je per definitie toch ouders?
En toch heb ik dat gedaan, ik ben gaan rouwen om mijn ouders.
Scheiden en alleen met mijn moeder
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 2,5 jaar was en mijn vader is sinds mijn zesde helemaal uit mijn leven gegaan. Al waren er nog 2 momenten waarop hij weer even in beeld was. Dat was op mijn 12e, toen ik hem confronteerde met “ons” verleden en welke impact dat op mij heeft gehad. En later nog een keer toen ik volwassen was. Toen stuurde hij mij, op verzoek van mijn moeder, een e-mail met de vraag of ik weer contact wilde.
De oorzaak en het verwerken van conversiestoornis
Je kunt je voorstellen dat beide momenten heel confronterend voor mij zijn geweest, vanwege de flashbacks, nachtmerries, triggers en emoties die allemaal boven kwamen. Daardoor heeft het eerste moment bijgedragen aan de ontwikkeling van mijn conversiestoornis en het laatste moment aan het verwerkingsproces daarvan.
Keerpunt in mijn leven
Maar het waren ook keerpunten. Want ik was er klaar mee. Ik wilde mijn verleden voor eens en voor altijd afsluiten. Geen flashbacks, nachtmerries of triggers meer.
En ik wilde ook niet meer dat het tussen mijn moeder en mij in stond. Want onze moeder-dochter relatie is altijd al moeizaam en complex geweest. En daarin heeft de situatie met mijn vader destijds een grote rol in gespeeld. Net als de stiefvaders die ik in mijn leven heb gehad en het feit dat mijn moeder vaak meer met haarzelf bezig was dan met mij.
Maar hoe? Hoe kon ik dit stoppen en doorbreken?
Rouwen
Door eerst te rouwen om de ouders die ik nooit heb gehad. Geen liefdevolle en stimulerende opvoeding. Geen veiligheid. Geen geborgenheid. Geen stabiele basis om stapje voor stapje de wijde wereld te verkennen. Ik heb daar destijds veel verdriet om gehad. Wat oké was, want dat hoorde bij het rouwen en het verwerkingsproces.
Na rouwen komt vergeven
Daarna was de volgende stap aan de beurt: mijn ouders vergeven.
Daarmee praat ik niet goed wat er is gebeurd en wat ze hebben gedaan. Ook ontken ik niet de schade die ik in mijn kindertijd heb opgelopen. Maar ik ben wel overtuigd geraakt dat mijn ouders mij met de beste bedoelingen hebben opgevoed. Met de kennis en mogelijkheden die ze op dat moment tot hun beschikking hadden. Helaas was dat niet zoveel. Maar ik kan ze dat niet verwijten, want ze hebben zelf ook geen veilige jeugd gehad. Ze kónden niet anders.
Trauma en getraumatiseerde ouders
Trauma’s in de kindertijd ontstaan vaak door getraumatiseerde ouders. Dus waarom zou je ze niet kunnen vergeven? Als je je ouders afwijst, wijs je immers ook een deel van jezelf af. Je bent tenslotte voor de helft van je vader en voor de andere helft van je moeder. Het klinkt misschien gek, maar ik ben uiteindelijk heel blij dat ik ze hun gedrag heb kunnen vergeven. Hun gedrag maakt ze nog geen slechte mensen. En inmiddels ben ik mijn ouders zelfs ook dankbaar.
Na rouw en vergeving komt dankbaarheid
Dankbaar dat ze mij het leven hebben gegeven. Dankbaar dat ik ondanks en dankzij hen degene ben geworden die ik nu ben. Ik ben hen dankbaar voor alle levenslessen die ik van ze heb geleerd. Ik ben oprecht dankbaar voor mijn ouders en voel nu alleen nog maar liefde voor ze.
Ik begrijp het helemaal als jij nog niet zo ver bent. Dat is ook helemaal oké. Ik heb er ook een tijd over gedaan om te rouwen om de ouders die ik nooit heb gehad en om ze vervolgens te vergeven.
Stap voor stap
Dus wees niet te streng voor jezelf als je ze nu nog niet kunt vergeven. Doe dat stap voor stap. En mocht je nu zelfs zoiets hebben van ‘never nooit niet dat ik ze ga vergeven!’ Probeer er dan toch op een gegeven moment voor open te staan en jezelf de vraag te stellen wat ervoor nodig is om jouw ouders te vergeven. Vergeven doe je tenslotte voor jezelf, niet voor iemand anders….
0 Reacties